Η σημαδούρα

Τα μάτια μου είχαν καρφωθεί σε μια τεράστια κίτρινη σημαδούρα που έπλεε στη θάλασσα. Ήταν δεν ήταν εκατό μέτρα από την ακτή. Λικνιζόταν νωχελικά στον ρυθμό των κυμάτων. Αυτή ήταν η δουλειά της. Δεν υπήρχε κανένα βαθύτερο νόημα, καμιά απόγνωση στην ύπαρξη της. Απλά ήταν εκεί για να τη βλέπουμε. Σχεδόν τη ζήλεψα.
Ήπια μια γουλιά καφέ και άναψα τσιγάρο. Όλοι σημαδούρες είμαστε, σκέφτηκα, και φύσηξα τον καπνό μακριά...