Σάμιουελ Μπέκετ

Συνδεδεμένος

Είναι τέτοια η απελπισία στο να κρύβεις τις λέξεις που θες να πεις
που δεν είναι καλύτερο να αποτυγχάνεται η προσπάθεια
απ’ το να μη γίνεται καθόλου;
Οι ώρες μετά τη φυγή σου πέφτουν πάνω μου βαριές
σύντομα θ’ αρχίσουν σιγά-σιγά να σέρνονται
πάνω σ’ ένα κρεβάτι απ’ τη δική σου έλλειψη
όπου οι μάχες αρπάζονται τυφλά
αναζωπυρώνοντας αναμνήσεις από αγάπες παλιές
αντικρίζοντας ματιές εκεί όπου κάποτε έβλεπα τα δικά σου μάτια
αλλά όλα είναι προτιμότερο να συμβαίνουν σύντομα παρά ποτέ
η ανάγκη μου, μαύρη και σκοτεινή πιτσιλάει τα πρόσωπά τους
και σου λέω ξανά πως εννέα μέρες  δεν είναι ποτέ αρκετές
γι’ αυτούς που αγαπάμε
ούτε εννέα μήνες
ούτε εννέα ζωές

Και σου λέω πάλι
εάν εσύ δεν με διδάξεις δεν θα μάθω
σου λέω πάλι υπάρχει πάντα κάτι το τελευταίο
ακόμα και τις τελευταίες φορές
τις τελευταίες φορές που ικετεύεις
τις τελευταίες φορές που αγαπάς
ξέροντας πως να μη ξέρεις να προσποιείσαι
κάτι το τελευταίο ακόμη και την τελευταία φορά που σου λέω
εάν εσύ δεν μ’ αγαπήσεις δε θ’ αγαπηθώ ποτέ
εάν εγώ δεν σ’ αγαπήσω δε θ’ αγαπήσω ποτέ

η ανατάραξη των περασμένων λέξεων κατευθείαν στην καρδιά και πάλι
Αγάπη αγάπη αγάπη σαν γδούπος βαρύς ενός παλιού εμβόλου
χτυπώντας τους αναλλοίωτους σωρούς των λέξεων

κι εγώ τρομοκρατημένος και πάλι
πως ίσως δεν αγαπηθώ
πως ίσως αγαπήσω αλλά όχι εσένα
πως ίσως αγαπηθώ αλλά όχι από εσένα
ξέροντας πως να μη ξέρω να προσποιούμαι

εγώ και όλοι οι άλλοι που θα σε αγαπήσουν
αν σε αγαπήσουν

εκτός κι αν δεν σ’ αγαπήσουν

windy thoughts

Διάλεξα μέρα για να βάλω τις σκέψεις μου σε μια τάξη. Διαολεμένος αέρας, διαολεμένες σκέψεις και σκόνη παντού. Κι εσύ μπαινοβγαίνεις στο μυαλό μου άλλοτε σαν δαίμονας κι άλλοτε σαν άγγελος. Άλλωστε σου έχω δώσει το ελεύθερο. Μπορώ να κρυφτώ από όλους αλλά όχι από σένα.

Το ξέρω πως φοβάσαι, είναι αλλοπρόσαλλα πράγματα αυτά. Είναι παιχνίδια του μυαλού, παιχνίδια κυριαρχίας και υποταγής, παιχνίδια φαντασίας ... Δε μπορώ να πω, έχεις το δικό σου στυλ να με τρελαίνεις. Αυτό το αφηρημένο, το απόμακρο, το άπιαστο. Να ξέρεις, αυτή η αβεβαιότητα είναι αργό βασανιστήριο. Με σκοτώνει κάθε μέρα λίγο – λίγο. Κι όμως το νιώθω ότι με θες κι εσύ.

Βέβαια, το μυαλό (θέλει να) είναι ανυπόταχτο, ελεύθερο, δύσπιστο, έχει τάσεις φυγής και ποτέ δεν ξέρει τι ακριβώς θέλει. Συνήθως μένει στην επιφάνεια κι εντυπωσιάζεται από κάθε τι καινούργιο, κάθε τι προκλητικό. Αυτή είναι η φύση του. Το κορμί όμως έχει άλλες ανάγκες. Θέλει οικειότητα, χάδια, ηδονή, που μόνο ένα άλλο κορμί μπορεί να του δώσει. Θέλει να υποτάξει και να υποταχτεί. Και την ψυχή, που την βάζεις την ψυχή; Αυτά είναι επικίνδυνα μονοπάτια, είναι για άλλο level…

Εγώ το κορμί σου θέλω. Να κουρνιάσουμε, να ψηλαφίσουμε και να γλείψουμε ο ένας τις πληγές του άλλου. Ιστορίες έχω πολλές να σου πω για την κάθε πληγή…Και για τις δικές σου πληγές θέλω ν’ ακούσω…Μετά θα γελάμε για τη χαζομάρα μας…

Αν υπάρχει μαγεία, τελικά…κάπου εκεί κρύβεται. Ανάμεσα σε δυο κορμιά που υποτάσσονται….

Σε περιμένω

Σε περιμένω
με την αβεβαιότητα

σε περιμένω
με ανυπομονησία

τη μαγική στιγμή
που θα χαθούμε
και κάθε λέξη
θα είναι περιττή
περιμένω

σε περιμένω
μη ρωτάς γιατί

Το "κάτι"

- Έρχονται πάντα κάποιες στιγμές που αναμετριέσαι με τον εαυτό σου. Με τους δαίμονες σου, με τις φοβίες σου, με τις αδυναμίες σου. Η ζωή είναι γεμάτη από τέτοιες μικρές και μεγάλες στιγμές. Είναι οι στιγμές που σε καθορίζουν σαν χαρακτήρα, σαν άνθρωπο. Συνειδητοποιείς ότι είσαι μόνος και ταυτόχρονα μέρος ενός χαοτικού συνόλου που λειτουργεί χωρίς έλεγχο, πέρα από τις δικές σου δυνάμεις. Δεν υπάρχει κάτι χειροπιαστό, παρά μονάχα το τέλος: ο θάνατος.

Τι είναι δίκαιο και τι άδικο, τι είναι καλό και τι κακό, τι είναι ηθικό και τι ανήθικο, όταν το τέλος είναι για όλους το ίδιο; Ο δυνατός επιβιώνει, ο αδύναμος χάνεται. Αυτός είναι ο μόνος κανόνας. Τι θέλεις να είσαι πραγματικά, αγαπητέ μου; Τι ψάχνεις στη ζωή σου;

Ο δαίμονας μου καθόταν αναπαυτικά στην πολυθρόνα, φυσώντας επιδεικτικά τον καπνό από ένα montecristo, με βλέμμα γεμάτο αυτοπεποίθηση, με άνεση και στυλ κοσμοπολίτη. Ήταν μια απ’ αυτές τις επισκέψεις, που τις χαρακτηρίζει η αβρότητα και η οικειότητα δυο παλιών φίλων.

Δεν ήμουν στα καλύτερά μου και το ήξερα. Αδύναμος και μόνος, έρμαιο των παθών μου και ονείρων που είχαν γίνει εφιάλτες. Είχα κάνει απανωτά λάθη, αδικαιολόγητες πράξεις και γενικότερα δεν ήμουν και πολύ υπερήφανος για τη συμπεριφορά μου το τελευταίο διάστημα.

Και ξαφνικά με αυτή τη σκέψη, ένιωσα να με κυριεύει μια αναπάντεχη ηδονή. Ήξερα ποιος είμαι! Δεν είχα χαθεί. Και αυτός το ήξερε, αν και το προσφιλές του παιχνίδι ήταν να με κάνει να χάνομαι.

- Είναι αυτές οι στιγμές που αισθάνεσαι να αιωρείσαι μόνος στο κενό και ψάχνεις κάτι να πιαστείς, του απάντησα και με ένα νεύμα μου έδειξε πως συμφωνούσε.

- Αυτό το «κάτι» λοιπόν είναι η διαφορά μας, συνέχισα. Αν πάρουμε τη ζωή σαν ένα δρόμο με πολλά σταυροδρόμια, αυτό που μας καθορίζει είναι οι επιλογές μας. Στο ίδιο τέλος θα φτάσουμε όλοι, αλλά από διαφορετικό μονοπάτι.

Και φυσικά συμφωνώ μαζί σου, ως προς τo χαοτικό του κόσμου, αλλά δεν είναι δύναμη να αναγνωρίζεις τα λάθη σου, να συγχωρείς και να ζητάς συγχώρεση, να έχεις μια ανιδιοτελή στάση απέναντι στα πράγματα και να πορεύεσαι πάντα

με γνώμονα την αγάπη;
Από αυτό το «κάτι» πιάνεσαι όταν όλα γύρω σου καταρρέουν…

Όσο απόλυτος είναι ο θάνατος άλλο τόσο απόλυτη είναι κι η αγάπη. Αυτό ψάχνω αγαπητέ μου και όχι χωρίς κόστος. Ίσως να μην το βρώ ποτέ, ίσως πάλι να κρύβεται στην επόμενη γωνία. Ήταν η σειρά μου να του φυσήξω τον καπνό στα μούτρα.

Έκανε μια γκριμάτσα αποδοκιμασίας στο άκουσμα της λέξης "αγάπη". Ήξερα ότι είναι αλλεργικός και της έδωσα έμφαση.

- Χμ! Πάντα ρομαντικός και αφελής… χάνω το χρόνο μου μαζί σου, μου ψιθύρισε κι εξαφανίστηκε στο σύννεφο καπνού…

Ταξίδια του μυαλού...

Η αλήθεια είναι πως αισθάνομαι καταβεβλημένος από τα συνεχή ταξίδια του μυαλού μου το τελευταίο διάστημα. Είναι όμως ο μόνος τρόπος για να δραπετεύσω από την καθημερινότητα που με αρρωσταίνει, από την υποκρισία και το ψέμα που βλέπω γύρω μου, αλλά και μια ευκαιρία να μπορέσω να κατανοήσω τον εαυτό μου σε σχέση με τους άλλους.

Ο προορισμός δεν είναι ποτέ ίδιος. Ούτε η οπτική. H ιδέα ότι  εκεί έξω υπάρχουν καινούργια πράγματα να ανακαλύψεις είναι από μόνη της ερεθιστική.

Ένα μόνο πράγμα είναι απόλυτο: ο θάνατος. Μεταφορικός και κυριολεκτικός. Όλα τα άλλα υπάρχει τρόπος να τα δεις κάτω από ένα διαφορετικό πρίσμα. Έχω συναντήσει πολλούς «πεθαμένους» που έχουν την ψευδαίσθηση ότι είναι ζωντανοί. Ανθρώπους άδειους, ζόμπι που κυκλοφορούν με προσωπεία για να μη φοβίσουν τους άλλους.

Όταν το μυαλό ταξιδεύει σε νέους τόπους, οι αισθήσεις μπαίνουν κι αυτές σε εγρήγορση, οξύνονται, γίνονται πιο εκλεκτικές, αναζητούν την ομορφιά και τη γαλήνη. Πρέπει να είσαι «καθαρός» για να μπορέσεις να δεις την κρυμμένη ομορφιά.

Ένα μυαλό που έχει εξασκηθεί σε αυτά τα ταξίδια δεν επηρεάζεται από εξωτερικούς παράγοντες. Στα σταυροδρόμια ξέρει πάντα ποιο δρόμο να ακολουθήσει. Ούτε τα συναισθήματα χωράνε σε αυτά τα ταξίδια. Συμπεριφέρεσαι σαν ψυχρός παρατηρητής. Δεν κάνεις ερωτήσεις και δεν ψάχνεις απαντήσεις. Στα ανεξερεύνητα μέρη μόνο παρατηρείς και βγάζεις συμπεράσματα.

Δυστυχώς, τελευταία, είχα αφήσει το δικό μου μυαλό έρμαιο του γνωστού, της «λογικής ακολουθίας των πραγμάτων» και αυτό με είχε κουράσει αφάνταστα.
Η αλήθεια είναι εκεί έξω...Αρκεί να ξέρεις που να ψάξεις...

Του Ασώτου

Εκεί που έστριβα ένα τσιγάρο απορροφημένος στο απόλυτο κενό της ανυπαρξίας μου, μια λέξη ήρθε να μου διαταράξει την ησυχία. Ενοχλητική σα μύγα τον Αύγουστο. Έκανα μια γκριμάτσα αποτροπιασμού και μια κίνηση με το χέρι για να τη διώξω. Η απόφασή μου είναι οριστική και αμετάκλητη. Δεν έχω πλέον καμία εμπιστοσύνη στις λέξεις. Έχουν χάσει το νόημά τους, έχει αλλοιωθεί ο χαρακτήρας τους, εκστομίζονται και γράφονται για να εξυπηρετήσουν έναν σκοπό ή μια σκέψη. Οι σκοποί και οι σκέψεις έχουν μια ιδιοτέλεια. Είναι μια λειτουργία που ελέγχεται από τον εγκέφαλο. Δεν έχω καμιά εμπιστοσύνη ούτε στα ανθρώπινα μυαλά. Λίγοι με συγκινούν πλέον. Όσο πάει γίνονται και λιγότεροι. Έχω ακούσει κι έχω δει πολλά. Μεγαλοστομίες χωρίς κανένα βάθος. Φράσεις σοφών και σπουδαίων που γίνονται κλισέ στα χείλη του καθένα για λόγους επίδειξης. Μπούχτισα πια. Αποφάσισα να αποδέχομαι τις λέξεις μόνο στην ποίηση, επειδή κατά κύριο λόγο εκφράζουν συναισθήματα. Οπουδήποτε αλλού θεωρώ περιττή την χρήση τους.

Εγώ που ήμουν δογματικός με την κυριολεξία έφτασα στο σημείο να σιχαθώ τις λέξεις. Ήμουν ικανός να ψάχνω την κατάλληλη λέξη για μέρες. Για να ταιριάξει δίπλα σε άλλες, να έχει μια αισθητική και μια μελωδία το σύνολο. Τώρα τις έβλεπα σαν μύγες, σαν ανεπιθύμητους εισβολείς.

Είχα αποφασίσει για την καθημερινή μου επικοινωνία να χρησιμοποιώ τα απολύτως απαραίτητα. Ένα ψωμί, ένα καφέ, πόσο κάνει.

Ο Πέπε με κοίταξε με απορία. Τεντώθηκε και έβγαλε ένα γρύλισμα. Χαμογέλασα. Ήταν η ώρα για την πρωινή του βόλτα. Σήμερα γιορτάζουμε και οι δύο. Είναι του Ασώτου….

Κόλαση

Περιπλανήθηκα καιρό

σε ξένους δρόμους

αφιλόξενους

χωρίς προορισμό

χωρίς ένα χαμόγελο

με μόνη συντροφιά

ένα τσιγάρο
και μια φοβισμένη σκιά

Τώρα νιώθω την καρδιά μου

να χτυπά σιγά

καιρός να επιστρέψω

στη δική μου Κόλαση

εκεί που όλα

είναι γνώριμα:

οι λέξεις πληγώνουν

η σιωπή σκοτώνει