Η ατομική μας ευθύνη

Δεν υπάρχει συλλογική ευθύνη για τη χρεοκοπία της χώρας, όσο κι αν τα κοράκια της ενημέρωσης προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο. Όσο κι αν η φράση «μαζί τα φάγαμε» που εκστόμισε το παχύδερμο, ο Πάγκαλος, βρήκε αρκετούς υποστηρικτές.

Τα οικονομικά της χώρας είναι στην αποκλειστική δικαιοδοσία της εκάστοτε κυβέρνησης. Αυτή διαχειρίζεται τα δημόσια οικονομικά, όπως κρίνει σωστά, υπολογίζοντας έσοδα – έξοδα και άλλες υποχρεώσεις. Δε μπορεί ένας κτηνοτρόφος στην Ήπειρο ή ένας γιατρός στη Θεσσαλονίκη ή ένας αγρότης στην Κρήτη να γνωρίζει αν η χώρα έχει έλλειμμα ή πλεόνασμα, αν χρειάζεται να δανειστεί και πόσα και αν είναι σε θέση να επιστρέψει τα δανεικά.

Το πολιτικό σύστημα για να διατηρηθεί στην εξουσία και στα προνόμια που αυτή συνεπάγεται (πλουτισμός και ασυλία) άπλωσε τα πλοκάμια του στα πανεπιστήμια, στον συνδικαλισμό και γενικά σε κάθε χώρο πρόσφορο στο ρουσφέτι και στη διαφθορά. Τα βουλευτικά γραφεία δούλευαν σαν μικρομάγαζα, ικανοποιώντας ακόμα και τα πιο παράλογα αιτήματα πολιτών – πελατών.

Ακούμε στα «δελτία ειδήσεων» για συνδικαλιστικές συντεχνίες, για παράνομες επιδοτήσεις αγροτών, για επιδόματα σε μαϊμού ανάπηρους, για συντάξεις πεθαμένων, για διαφθορά στο δημόσιο, για φοροδιαφυγή και λαθρεμπορία.

Αυτό που δεν ακούμε είναι ποιοι βρίσκονται στη λίστα του Χριστοφοράκου, ποιοι στη λίστα Λαγκάρντ, ποιοι έχουν off shore εταιρείες και δηλώνουν άποροι. Δεν ακούμε ούτε για τις μίζες από τα εξοπλιστικά προγράμματα, τα υπερτιμολογημένα δημόσια έργα στους εθνικούς εργολάβους, τις δωρεάν ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες και τα θαλασσοδάνεια στους κολλητούς και κουμπάρους.

Όλα αυτά όμως ακούγονταν σε δημοσιογραφικά πηγαδάκια και σε πολιτικά γραφεία, και συνοδεύονταν συνήθως από χαμόγελα συνενοχής και κούνημα του κεφαλιού. Οι ίδιες κουβέντες μεταφέρονταν και σε

καφενεία και στους χώρους δουλειάς. Ήταν πλέον κοινό μυστικό ότι οι πολιτικοί των δύο κομμάτων εξουσίας, στην πλειοψηφία τους, ήταν διεφθαρμένοι.

Έτσι η διαφθορά επεκτάθηκε σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής. Όταν έχεις λερωμένη τη φωλιά σου, κάνεις τα στραβά μάτια….

Έτσι φτάσαμε εδώ. Με τους ίδιους ανθρώπους που οδήγησαν τη χώρα στην χρεοκοπία και τους πολίτες σε εξαθλίωση να προσπαθούν να κρατηθούν στην εξουσία με νύχια και με δόντια.

Το δίλλημα δεν είναι μνημόνιο ή αντιμνημόνιο. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου να αποδοθεί δικαιοσύνη. Να απαλλαγούμε κατ’ αρχήν από τους διεφθαρμένους πολιτικούς και κατά δεύτερο λόγο από τις αρρωστημένες νοοτροπίες.

Να βάλουμε τις βάσεις για ένα σύγχρονο κράτος που θα υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον και θα εξασφαλίζει τα βασικά στους αδύναμους. Αυτή είναι η ατομική μας ευθύνη. Καθένας από μας πρέπει να την αναλάβει.

Η σκιά

Κυριακή απόγευμα. Νιώθω τη σκιά μου αδύναμη. Πάει τοίχο – τοίχο σχεδόν παραπατάει. Που και που ακουμπάει σε κανένα πρεβάζι παραθύρου για να ξεκουραστεί Ήταν η πρώτη φορά που την έβλεπα έτσι. Ποτέ πριν δεν βαρυγκώμησε ποτέ δεν παραπονέθηκε. Ήταν πάντα εκεί. Ποτέ δε ρωτούσε τον προορισμό, πάντα έτοιμη να φύγει μαζί μου, στα όνειρά μου έμπιστη κι αχώριστη σύντροφος. Είχε κουραστεί πια να μ’ ακολουθεί. Κάτι είχα καταλάβει μα ήταν ήδη αργά. Είχε έρθει το τέλος. Χωρίς καμιά άλλη προειδοποίηση με άφησε μόνο. Έμεινα χωρίς σκιά. Φοβάμαι.