Το βάρος

Και να λοιπόν που αυτό το βάρος μετριόταν σε κιλά, πολλά κιλά. Το ένιωθα από το πρωί στο στήθος μου. Τα κωλοτσίγαρα είναι, σκέφτηκα. Αλλά δεν ήταν.

Κάποιοι είχαν πετάξει ένα κάρο απωθημένα στην αυλή μου. Κάθε λογής σκουπίδια από αυτά που μαυρίζουν τις ψυχές.

Έτσι γίνεται πάντα. Ψάχνουν θύματα για να φορτώσουν αλλού τη μαυρίλα τους. Δεν την παλεύουν. Στα δύσκολα τους φταίνε πάντα οι άλλοι. Όχι βέβαια οι όμοιοι τους.Όμοιος τον όμοιο αγαπά κι η κοπρά τα λάχανα, λέει μια λαϊκή παροιμία.

Ψάχνουν τα μαύρα πρόβατα, τους εύκολους στόχους και μόλις τους εντοπίσουν βγάζουν τ’ απωθημένα τους, την κακομοιριά τους. Χρησιμοποιούν κάθε πρόσφορο μέσο. Καλοθελητές υπάρχουν πολλοί. Είναι γεμάτη η πόλη.

Δε θεωρώ τον εαυτό μου εύκολο στόχο. Μαύρο πρόβατο είμαι, το παραδέχομαι. 

Κοίταξα με προσοχή τα σκουπίδια. Σε κάποια άλλη συγκυρία θα μπορούσα να τα προσθέσω στη συλλογή μου, σκέφτηκα.

Αλλά δεν θα τους κάνω τη χάρη. Δεν την αξίζουν. Έκλεισα και ξανάνοιξα τα μάτια μου. Τα σκουπίδια είχαν εξαφανιστεί. Είναι μια τεχνική που χρησιμοποιώ χρόνια για να απαλλαγώ από τους δαίμονες μου. Κανονικά θα έπρεπε να ψιθυρίσω κι ένα ξόρκι, αλλά το είχα ξεχάσει.

Τις τελευταίες μέρες ένιωθα το κεφάλι μου στη λαιμητόμο, έτοιμο να αποκεφαλιστεί. Παραδόξως ήταν μια ωραία αίσθηση. Όλα κι όλα. Ο καθένας με τα βίτσια του.

Κοίταξα τον καθρέπτη και του το 'πα: Δε με πειράζει να μου κόψουν το κεφάλι. Άλλωστε το’ χω βαρεθεί. Αλλά τα βάρη άλλων δε σηκώνω.

Την ανημποριά τους δεν αντέχω, τη φτώχεια τους, την ελαφρότητα της καταδίκης.

Ποτέ δε με ενδιέφεραν κλούβια μυαλά σε φάτσες δήθεν πρόσχαρες, κενές από ουσία. Δεν έχουν κάτι να μου πουν. Ποτέ δεν είχαν. Τους ενοχλεί αυτό που δεν καταλαβαίνουν. Στοχοποιούν κάθε τι που τους υπερβαίνει. Μισαλλόδοξοι. Ναρκισσιστές. Καταδικασμένοι σε θάνατο από ανία. Πρωταγωνιστές στη ρουτίνα τους. Χωρίς φαντασία, χωρίς πάθη, προσαρμοσμένοι στις ανάγκες τους. Καθώς πρέπει, κατά τα άλλα…

Η σημαδούρα

Τα μάτια μου είχαν καρφωθεί σε μια τεράστια κίτρινη σημαδούρα που έπλεε στη θάλασσα. Ήταν δεν ήταν εκατό μέτρα από την ακτή. Λικνιζόταν νωχελικά στον ρυθμό των κυμάτων. Αυτή ήταν η δουλειά της. Δεν υπήρχε κανένα βαθύτερο νόημα, καμιά απόγνωση στην ύπαρξη της. Απλά ήταν εκεί για να τη βλέπουμε. Σχεδόν τη ζήλεψα.
Ήπια μια γουλιά καφέ και άναψα τσιγάρο. Όλοι σημαδούρες είμαστε, σκέφτηκα, και φύσηξα τον καπνό μακριά...

Μια λέξη

Ξέρεις τι είναι να ψάχνεις να βρεις μια λέξη. Όχι μια οποιαδήποτε λέξη αλλά αυτή που θες εσύ. Αυτή που σε φτιάχνει, που ταιριάζει απόλυτα με αυτό που έχεις στο κεφάλι σου.

Μπορεί να πάρει ώρες ολόκληρες. Και αυτή η γαμημένη λέξη να μην έρχεται. Να έρχονται συνώνυμες κι ανώνυμες. Να σου είναι αδιάφορες, να περνάνε και να φεύγουνε. Να προσπαθείς να τις ταιριάξεις και να βγαίνει μια μετριότητα.

Να βασανίζεσαι, να στύβεις το κεφάλι σου και να μη βγαίνει τίποτα.

Και τι ηδονή όταν αυτή η πολυπόθητη λέξη έρχεται ξαφνικά εκεί που δεν την περιμένεις. Μονομιάς όλα ταιριάζουν. Γίνονται μια συγχορδία και χορεύουν με ξέφρενο ρυθμό.

Επιτέλους μπορώ να το πω: Μωρό μου είσαι έκσταση!

έκσταση η [ékstasi] Ο33 : 1.(φιλοσ.) η κατάσταση κατά την οποία το πνεύμα αποχωρίζεται πλήρως από τον κόσμο των αισθήσεων και έτσι επικοινωνεί άμεσα και ταυτίζεται με το Θεό: Οι μυστικιστές ισχυρίζονται ότι τη στιγμή της έκστασης, όταν εκμηδενίζεται και θανατώνεται η ψυχή, ταυτίζονται με την άπειρη ουσία του σύμπαντος. 2. η παθητική κατάσταση στην οποία περιέρχεται το πνεύμα, όταν απορροφάται πλήρως από μια μόνο ισχυρή εντύπωση (θαυμασμού, κατάπληξης κτλ.) ή μια μόνο σκέψη: Πέφτω σε ~. Θρησκευτική ~. Bυθίστηκε σε μια μελαγχολική ~.

[λόγ. < ελνστ. ἔκστα(σις) -ση, αρχ. σημ.: `ταραχή της σκέψης΄ & σημδ. γαλλ. extase < υστλατ. extasis < ελνστ. ἔκστασις]

έκσταση το [ékstasi] Ο (άκλ.) : είδος σκληρού ναρκωτικού.

Στο μυαλό του Πέπε

Έρχεται το πρωί στο κρεβάτι μου. Μου χώνει την υγρή του μουσούδα στο πρόσωπο και γρυλίζει ανεπαίσθητα.Τον χαϊδεύω με όση όρεξη μπορώ να έχω αυτήν την ώρα και τον σπρώχνω ευγενικά. Πέπε με γαμάς, του ψιθυρίζω. Υποχωρεί προσωρινά και ξαπλώνει στο πάτωμα. Χασμουργιέται. Προσπαθεί να μου μιλήσει μα δεν τα καταφέρνει. Πάλι γρύλισμα βγαίνει, πιο δυνατό αυτή τη φορά. Μισοανοίγω τα μάτια. Τα δικά του είναι καρφωμένα πάνω μου. Η γλώσσα έξω, ύφος ικετευτικό. Η μέθοδος πάντα πιάνει. Και το ξέρει το κωλόπαιδο.
Καλημέρα Πέπε!
Είναι ώρα για καφέ και βόλτα στην παραλία. Είναι η ρουτίνα μας. Μια γλυκιά ρουτίνα που μοιραζόμαστε, εγώ όντας άνεργος και ο Πέπε, μόλις ενός έτους, από τη φύση του περίεργος και αλήτης. Στο δρόμο θα κατουρήσει πάντα στα ίδια δέντρα, θα μυρίσει με τον ίδιο ενθουσιασμό στα ίδια σημεία, θα κοντοσταθεί να χαιρετίσει τους φίλους του, θα αφουγραστεί κάθε καινούργιο θόρυβο, θα τον τραβήξει κάθε καινούργια εικόνα. Όταν τον τραβάω πεισματικά με το λουρί του γυρίζει και με κοιτάζει με ένα βλέμμα γεμάτο απορία. Τι ζόρι τραβάς ρε άνθρωπε, σα να μου λέει. Γιατί δεν απολαμβάνεις τη βόλτα; Γιατί δεν κοιτάς γύρω σου; Γιατί δεν χαιρετάς τους ανθρώπους; Γιατί δεν μυρίζεις όλες αυτές τις μυρωδιές; Γιατί δεν κατουράς ν' αφήσεις τη δικιά σου μυρωδιά;
Κι εκεί με τρελαίνει. Κι εσύ γιατί δε μιλάς ρε μαλάκα, του απαντώ. Θα μπορούσα να σου εξηγήσω τι ζόρι τραβώ...

Δήθεν γενικά...

Δε βλέπω λύση. Λαϊκισμό, κυνισμό, αλαζονεία και ανθρωποφαγία βλέπω. Λείπει η αποστασιοποίηση, η ψυχρή λογική. Μερικές φορές νιώθω ότι δεν ανήκω σε αυτόν τον κόσμο. Αισθάνομαι περαστικός. Ένας παρατηρητής. Άλλοτε πάλι παίρνω θέση. Ανάλογα με τη διάθεσή μου. Αν και δε μ’ αρέσουν οι ταμπέλες δηλώνω αναρχικός και σουρεαλιστής. Και μαύρο πρόβατο.

Απογοήτευση νιώθω. Για τη χώρα μου. Για τους ανθρώπους. Για τον πολιτισμό μας. Για την κατάντια μας.

Είναι αλήθεια ότι το πρόβλημα της Ελλάδας έχει μια ιδιαιτερότητα. Είναι βαθιά πολιτικό, κοινωνικό και πολιτισμικό. Είναι δικό μας πρόβλημα και πρέπει να το λύσουμε εμείς. Ούτε η Μέρκελ ούτε η Λαγκάρντ μπορεί να το λύσει. Δε λύνεται με μέτρα, υποδείξεις ή απειλές. Και όμως βουλοπλέμε εδώ και τρία χρόνια, αδυνατώντας να κατανοήσουμε τι συμβαίνει.

Το πρόβλημα δεν είναι το πρόβλημα αλλά η προσέγγισή του. Δε μπορούμε να προσεγγίσουμε το πρόβλημα κουβαλώντας όλα τα σκουπίδια που έχουν σωρευτεί μέσα μας. Χρειάζεται ξεσκαρτάρισμα. Πρέπει να αποβάλλουμε ιδεολογίες και ιδεοληψίες. Και ότι άλλο μας εμποδίζει να το προσεγγίσουμε αντικειμενικά και επηρεάζει την ορθή μας κρίση. Εκεί πάσχουμε. Δε θέλουν πολίτες. Πελάτες και πρόβατα μας θέλουν. Κοπάδια. Αριστερό κοπάδι, δεξιό κοπάδι, φιλελεύθερο κοπάδι, οικολογικό κοπάδι, και ότι άλλη ταμπέλα θέλετε να βάλετε. (Μηδέ των φασιστοειδών εξαιρουμένων. Αυτοί κι αν είναι μέρος του συστήματος). Για να μπορούν να μας ελέγχουν καλύτερα. Να μας καθοδηγούν. Να τζογάρουν ανάλογα με τα συμφέροντά τους.

Αν διαφοροποιηθείς σε κάτι θα σπεύσουν αμέσως να πουν: Άντε μωρέ αυτός είναι αριστερός… ή δεξιός…ή…

Η πολιτική, οικονομική και μηντιακή εξουσία γνωρίζει αυτό το παιχνίδι πολύ καλά. Έτσι συντηρείται το «σύστημα» και εξασφαλίζει τη μακροβιότητα του. Κόπτονται όλοι να μας σώσουν, για να σώσουν πρώτα το τομάρι τους. Γι αυτό μας θέλουν φανατικούς. Μουζαχεντίν. «Σκεπτόμενους» μέσα σε κουτάκια. Δήθεν ελεύθερους, δήθεν δημοκράτες. Δήθεν γενικά…