Η πολιτική, σύμφωνα με μια εννοιολογική ερμηνεία, θεωρείται ως «η τέχνη του εφικτού». Πολλοί θα συμφωνήσουν ή θα διαφωνήσουν με τη συγκεκριμένη ερμηνεία, αυτή η άποψη όμως επικράτησε και αναφέρεται πλέον ως κλισέ σε κάθε πρόσφορη περίπτωση.
Επιχειρώντας να κατανοήσουμε αυτή την ερμηνεία, αναρωτιόμαστε, κατ’ αρχήν, αν όντως είναι τέχνη η πολιτική; Κι αν ναι, πως ακριβώς αντιλαμβανόμαστε αυτή την τέχνη και ποιους θεωρούμε τεχνίτες της πολιτικής στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.
Ο Γιωργάκης, με την περίφημη πλέον ρήση, «λεφτά υπάρχουν», εκλέχτηκε πρωθυπουργός, υποθηκεύοντας το μέλλον ενός ολόκληρου λαού. Πριν μας οδηγήσει στο ΔΝΤ είχε φροντίσει να χαρακτηρίσει τη χώρα ως Τιτανικό που βυθίζεται και τους Έλληνες ως διεφθαρμένους και τεμπέληδες. Νωρίτερα, ο Κωστάκης, είχε υποσχεθεί ότι «θα γαμήσει τους νταβατζήδες», αλλά μάλλον δεν διέθετε τα «προσόντα». Tο ένα παχύδερμο της πολιτικής, ο Πάγκαλος μας θεωρεί κοπρίτες και μαλάκες, το άλλο, ο Βενιζέλος, κάφρους, ενώ για τον γελοίο Χρυσοχοϊδη, που λόγω φόρτου εργασίας δεν διάβασε το Μνημόνιο τι να πει κανείς. Όλοι αυτοί και πολλοί άλλοι ανίκανοι μας εκπροσωπούν σήμερα στο Κοινοβούλιο. Πρώτος διδάξας ο μέγας λαοπλάνος Αντρέας Παπανδρέου, που δημιούργησε στρατούς κομματόσκυλων με διορισμούς στο δημόσιο, αντί να βάλει τα θεμέλια για μια σύγχρονη και παραγωγική Ελλάδα.
Εδώ υπεισέρχεται και ο ρόλος των διαπλεκόμενων μέσων μαζικής ενημέρωσης, κυρίως των ηλεκτρονικών, που με Πρετεντέρηδες, Καψήδες και Τράγκες, όλα αυτά τα χρόνια καθιέρωσαν την ατάκα ως πολιτικό λόγο, εξυπηρετώντας τα δικά τους συμφέροντα. Με τα ΜΜΕ, ως όπλο, η εκάστοτε εξουσία, χειραγωγούσε και παραπλανούσε τους (ευκολόπιστους και αφελείς;) πολίτες.
Αν δεχτούμε την αμερικάνικη θεώρηση των πραγμάτων, ο κόσμος χωρίζεται σε δυο κατηγορίες: στους κερδισμένους και στους χαμένους (winners and losers). Όπου κερδισμένος θεωρείται αυτός που επιτυγχάνει τους στόχους του, κοινωνικούς, επαγγελματικούς και οικονομικούς, χωρίς να δίδεται μεγάλη σημασία στα μέσα που χρησιμοποίησε. Του δόγματος, δηλαδή, «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Αντίθετα, χαμένος θεωρείται αυτός που παραμένει «στάσιμος», δίνοντας προτεραιότητα σε άλλα «θέματα» πέραν της οικονομικής και κοινωνικής του ανέλιξης.
Με αυτή τη φιλοσοφία η αμερικάνικη κοινωνία εξελίχθηκε σε άκρως ανταγωνιστική και αναπτύχθηκε το περιβόητο «αμερικάνικο όνειρο», βασισμένο στην απλή θεωρία ότι οι ευκαιρίες που παρουσιάζονται είναι ίσες για όλους, αρκεί κανείς να διαθέτει «τα προσόντα» για να τις εκμεταλλευτεί.
Βέβαια, μέσα από αυτή τη θεώρηση των πραγμάτων, η εικόνα που προβάλλει ο καθένας για τον εαυτό του, είναι πολύ σημαντική. Οι εντυπώσεις μετράνε περισσότερο από την πραγματική αξία.
Η είσοδος του φτηνού χρήματος που έφερε το ευρώ, το κράτος – μπορντέλο, που δανειζόταν χωρίς κανένα μέτρο για να ταΐσει τα λαμόγια και στρατούς από χαραμοφάηδες κι ένας λαός αποχαυνωμένος από τον καταναλωτισμό και την πρόσκαιρη χλιδή που του προσέφεραν αφειδώς οι τράπεζες, μας έφεραν σε αυτή την τραγική κατάσταση. Αποθεώθηκε το life style, οι σαμπάνιες στα μπουζούκια, τα σκουπίδια στην τηλεόραση, τα ακριβά τζιπ και ο ωχαδερφισμός….
Κερδισμένοι, παρουσιάζονται σήμερα όλα τα λαμόγια που εκμεταλλεύτηκαν ένα σαθρό και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα για να πλουτίσουν και χαμένος ένας ολόκληρος λαός. Μόνο που ο λαός ξύπνησε από το λήθαργο! Και θεωρεί προδότες όλους αυτούς τους ανίκανους πολιτικούς…
Ποιος θα είναι κερδισμένος στο τέλος θα το δούμε πολύ σύντομα…και φοβούμαι όχι αναίμακτα… Η Ιστορία μας διδάσκει ότι οι λαοί εξεγείρονται ενάντια σε ανίκανους και άπληστους ηγεμόνες…
