Διάλεξα μέρα για να βάλω τις σκέψεις μου σε μια τάξη.
Διαολεμένος αέρας, διαολεμένες σκέψεις και σκόνη παντού. Κι εσύ μπαινοβγαίνεις
στο μυαλό μου άλλοτε σαν δαίμονας κι άλλοτε σαν άγγελος. Άλλωστε σου έχω δώσει
το ελεύθερο. Μπορώ να κρυφτώ από όλους αλλά όχι από σένα.
Το ξέρω πως φοβάσαι, είναι αλλοπρόσαλλα πράγματα αυτά. Είναι
παιχνίδια του μυαλού, παιχνίδια κυριαρχίας και υποταγής, παιχνίδια φαντασίας ...
Δε μπορώ να πω, έχεις το δικό σου στυλ να με τρελαίνεις. Αυτό το αφηρημένο, το
απόμακρο, το άπιαστο. Να ξέρεις, αυτή η αβεβαιότητα είναι αργό βασανιστήριο. Με
σκοτώνει κάθε μέρα λίγο – λίγο. Κι όμως το νιώθω ότι με θες κι εσύ.
Βέβαια, το μυαλό (θέλει να) είναι ανυπόταχτο, ελεύθερο,
δύσπιστο, έχει τάσεις φυγής και ποτέ δεν ξέρει τι ακριβώς θέλει. Συνήθως μένει
στην επιφάνεια κι εντυπωσιάζεται από κάθε τι καινούργιο, κάθε τι προκλητικό. Αυτή
είναι η φύση του. Το κορμί όμως έχει άλλες ανάγκες. Θέλει οικειότητα, χάδια,
ηδονή, που μόνο ένα άλλο κορμί μπορεί να του δώσει. Θέλει να υποτάξει και να
υποταχτεί. Και την ψυχή, που την βάζεις την ψυχή; Αυτά είναι επικίνδυνα μονοπάτια,
είναι για άλλο level…
Εγώ το κορμί σου θέλω. Να κουρνιάσουμε, να ψηλαφίσουμε και
να γλείψουμε ο ένας τις πληγές του άλλου. Ιστορίες έχω πολλές να σου πω για την
κάθε πληγή…Και για τις δικές σου πληγές θέλω ν’ ακούσω…Μετά θα γελάμε για τη
χαζομάρα μας…
Αν υπάρχει μαγεία, τελικά…κάπου εκεί κρύβεται. Ανάμεσα σε
δυο κορμιά που υποτάσσονται….
