Είχα απογοητευτεί. Είχα πάρει σβάρνα όλα τα παλαιοπωλεία της
Μασσαλίας ψάχνοντας κάτι που να αντέχει το πορτοφόλι μου σε παλιά βιβλία,
σπαθιά, παλιούς ναυτικούς χάρτες ή σε κάτι άλλο που θα μου γυάλιζε στο μάτι.
Χαμένος σε μικρά σοκάκια και έτοιμος να πάρω το δρόμο του γυρισμού για το
ξενοδοχείο, βλέπω μια ταμπέλα που μου τράβηξε την προσοχή. «Πωλούνται σκέψεις»,
έγραφε σ’ ένα κομμάτι χαρτί κολλημένο με ζελοτέιπ στη σκονισμένη βιτρίνα.
Ανοίγω την πόρτα και κτυπάει το κουδουνάκι της εισόδου. Πίσω
από ένα μικρό πάγκο καθόταν ένας τύπος απροσδιορίστου ηλικίας με άσπρα μαλλιά
και περιποιημένη γενειάδα. «Ξέρω τι ψάχνεις» μου είπε με βαριά προφορά του
Νότου. Μου πήρε μερικά δευτερόλεπτα για να καταλάβω τι έλεγε. Έριξα μια γρήγορη
ματιά γύρω και του απάντησα: «Δε βλέπω κάτι που να μ’ ενδιαφέρει, εκτός από τα
ωραία μπουκαλάκια που έχετε στα ράφια». Τίποτα εκεί μέσα δεν ήταν παλιό εκτός από
τη σκόνη, παρατήρησα.
«Αλήθεια, τι σκέψεις πουλάτε, δικές σας;», τον ρώτησα κάπως
ειρωνικά. Δεν έδωσε σημασία στο ύφος μου και μου απάντησε αργά και καθαρά,
κατανοώντας τη δυσκολία μου να καταλάβω τη βαριά προφορά του: «Δεν πουλάω
σκέψεις, αγαπητέ μου. Όλα τα πλάσματα του πλανήτη σκέφτονται. Ακόμα και τα πιο
μικρά έντομα και τα φυτά. Αυτές οι σκέψεις, μόλις εκπληρώσουν τον σκοπό τους
πλανώνται στον αέρα. Είναι μεταχειρισμένες σκέψεις, αν θέλεις να το πεις έτσι. Εγώ
τις αιχμαλωτίζω σε αυτά τα μικρά μπουκαλάκια και έχω την ικανότητα να τις διαβάζω.
Όπως έχω την ικανότητα να αντιληφθώ τι σκέψη χρειάζεται ο κάθε πελάτης μου».
Ήταν τόσο πειστικός που έμεινα με ανοιχτό το στόμα. «Κι εγώ τι σκέψη νομίζετε
ότι χρειάζομαι», ρώτησα με ταπεινότητα που έδειξε να τον ξαφνιάζει. «Χμ, εσύ
χρειάζεσαι μια σκέψη δαίμονα», μου απάντησε κοφτά.
Έκανα να φύγω και με σταμάτησε με ένα νεύμα. «Έχεις ένα
δαίμονα μέσα σου που σε τρώει. Δεν το ‘χεις καταλάβει; Δε νιώθεις ότι κάθε φορά
που αγαπάς έναν άνθρωπο μπαίνουν συνέχεια ζιζάνια στη μέση; Ο δαίμονας σου
μισεί την αγάπη και σπέρνει τη ζήλια, την αμφιβολία, την αμφισβήτηση. Σε
παραμορφώνει σε κάνει κακό και άσχημο στα μάτια των άλλων. Αλήθεια, δεν το
‘χεις νιώσει; Εγώ μπορώ να το δω ξεκάθαρα στα μάτια σου». «Και πως παγιδεύεις
τις σκέψεις;», τον ρώτησα μη ξέροντας τι άλλο να πω εκείνη τη στιγμή. «Τις μεθώ
με δροσοσταλίδες. Οι σκέψεις τρελαίνονται για δροσοσταλίδες, αλλά δεν θα σου πω
λεπτομέρειες. Είναι επαγγελματικό μυστικό» μου είπε και χαμογέλασε για πρώτη
φορά.
Άνοιξε ένα συρτάρι και έβγαλε ένα μωβ μπουκαλάκι. Το κοίταξε στο
αμυδρό φως της λάμπας και μου είπε: «Κάθε φορά που νιώθεις μέσα σου το δαίμονα, να κοιτάζεις τον
άνθρωπο που αγαπάς στα μάτια και να σκέφτεσαι πόσο πολύ τον αγαπάς. Μην αφήνεις
τα ζιζάνια που σπέρνει μέσα σου να φυτρώσουν. Αυτό θα τον σκοτώσει», μου είπε
μ’ ένα ύφος που δε σήκωνε αντίρρηση. Ένιωθα περίεργα, δεν ήθελα να μείνω άλλο
εκεί.
«Τι σου χρωστάω;» τον ρώτησα. «Τίποτα, καλή καρδιά», μου
απάντησε και χαμογέλασε ψιθυρίζοντας κάτι που δεν κατάλαβα.
