Στο μυαλό του Πέπε

Έρχεται το πρωί στο κρεβάτι μου. Μου χώνει την υγρή του μουσούδα στο πρόσωπο και γρυλίζει ανεπαίσθητα.Τον χαϊδεύω με όση όρεξη μπορώ να έχω αυτήν την ώρα και τον σπρώχνω ευγενικά. Πέπε με γαμάς, του ψιθυρίζω. Υποχωρεί προσωρινά και ξαπλώνει στο πάτωμα. Χασμουργιέται. Προσπαθεί να μου μιλήσει μα δεν τα καταφέρνει. Πάλι γρύλισμα βγαίνει, πιο δυνατό αυτή τη φορά. Μισοανοίγω τα μάτια. Τα δικά του είναι καρφωμένα πάνω μου. Η γλώσσα έξω, ύφος ικετευτικό. Η μέθοδος πάντα πιάνει. Και το ξέρει το κωλόπαιδο.
Καλημέρα Πέπε!
Είναι ώρα για καφέ και βόλτα στην παραλία. Είναι η ρουτίνα μας. Μια γλυκιά ρουτίνα που μοιραζόμαστε, εγώ όντας άνεργος και ο Πέπε, μόλις ενός έτους, από τη φύση του περίεργος και αλήτης. Στο δρόμο θα κατουρήσει πάντα στα ίδια δέντρα, θα μυρίσει με τον ίδιο ενθουσιασμό στα ίδια σημεία, θα κοντοσταθεί να χαιρετίσει τους φίλους του, θα αφουγραστεί κάθε καινούργιο θόρυβο, θα τον τραβήξει κάθε καινούργια εικόνα. Όταν τον τραβάω πεισματικά με το λουρί του γυρίζει και με κοιτάζει με ένα βλέμμα γεμάτο απορία. Τι ζόρι τραβάς ρε άνθρωπε, σα να μου λέει. Γιατί δεν απολαμβάνεις τη βόλτα; Γιατί δεν κοιτάς γύρω σου; Γιατί δεν χαιρετάς τους ανθρώπους; Γιατί δεν μυρίζεις όλες αυτές τις μυρωδιές; Γιατί δεν κατουράς ν' αφήσεις τη δικιά σου μυρωδιά;
Κι εκεί με τρελαίνει. Κι εσύ γιατί δε μιλάς ρε μαλάκα, του απαντώ. Θα μπορούσα να σου εξηγήσω τι ζόρι τραβώ...