Τελευταία μιλάω με τον εαυτό μου όλο και πιο συχνά. Τον
χρειάζομαι όλο και πιο συχνά. Είχα να τον δω χρόνια. Κάπου σ’ ένα σταυροδρόμι
με είχε παρατήσει, όταν έκρινε ότι δεν είχαμε πολλά να πούμε πια. Δεν είχε μπει
καν στον κόπο να μου εξηγήσει τον λόγο. Ούτε κι εγώ του τον ζήτησα. Θυμάμαι τότε
είχα τσατιστεί πολύ και έριξα μαύρη
πέτρα πίσω μου.
Τον ξαναβρήκα, μετά από πολύ καιρό σε μια από τις μοναχικές
μου βόλτες. Τώρα που το καλοσκέφτομαι ίσως και να τον έψαχνα. Καθόταν στην άκρη
ενός γκρεμού αμίλητος και σκεπτικός.
- Τι κάνεις ρε μαλάκα, του λέω. Θες να φουντάρεις; Βαρέθηκες
τη μίζερη ζωή σου χωρίς εμένα;
Με κοίταξε – δήθεν με έκπληξη – και έβαλε τα γέλια.
- Εσύ έχεις πεθάνει και δεν το ξέρεις, μου είπε. Μαλάκα, ξύπνα!!!
Και ξύπνησα…
