Έρχεται και ξανάρχεται στο μυαλό μου η κόκκινη τζάγκουαρ. Το
όνειρο των εφηβικών μου χρόνων. Με αυτήν θα κατακτούσα τον κόσμο. Θα διέσχιζα
βουνά και πεδιάδες, πόλεις και χωριά, οδηγώντας ατέλειωτες ώρες στις πέντε
ηπείρους . Μια ζωή στο τιμόνι. Και μόλις άρχιζε κάτι να μου γίνεται συνήθεια θα
έφευγα για άλλο προορισμό. Εγώ και η τζάγκουαρ. Οι δυο μας σ’ ένα ταξίδι χωρίς
τέλος.
Μεγάλωσα πια και συνειδητά δεν οδηγάω, αλλά η κόκκινη τζάγκουαρ μου λείπει. Τώρα
πλέον καταλαβαίνω ότι ήταν η ελευθερία μου συσκευασμένη σε ένα παιδικό όνειρο.
Σου το είπα αλλά δεν το κατάλαβες. Αν είχα αυτοκίνητο θα είχα μόνο τζάγκουαρ.
Ίσως και να σ’ έπαιρνα μαζί μου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου