Wish you were here...

Πάλι η ίδια έκφραση του ανικανοποίητου στο πρόσωπό σου. Η χαμένη σου αθωότητα. Αυτό που δεν τολμάς να πεις σε κανέναν, ούτε καν στον ίδιο σου τον εαυτό. Αυτόν που εκδικείσαι κάθε μέρα. Αυτόν που φορτώνεις με τύψεις κι ενοχές. Που αμφισβητείς,  μειώνεις, και ισοπεδώνεις. Που θέλεις να ξεφύγεις αλλά δε μπορείς. 

Μισείς την ασχήμια, τη σιχαίνεσαι. Σιχαίνεσαι κάθε τι το ποταπό κάθε τι ανούσιο, κάθε τι που προσβάλει την αισθητική σου. Σε ενθουσιάζει η περιπέτεια, η πρωτοτυπία, η αυθεντικότητα. Γίνεσαι ψυχρή και σκληρή με τους άλλους όταν αισθάνεσαι

να καταρρέει ο πύργος που σε προστατεύει.

Έχεις μάθει να κρύβεις επιμελώς τη θλίψη σου πίσω από ένα ειρωνικό μειδίαμα. Πίσω από όνειρα και φαντασιώσεις. Μόνο αυτά σε ικανοποιούν. Kαι η ελπίδα του απροσδόκητου.

Κι εγώ σου ρίχνω κλεφτές ματιές προσπαθώντας να καταλάβω τι σκέφτεσαι, πως νιώθεις. Προσπαθώ να διακρίνω τη δική σου αλήθεια πίσω απ’ τα ψέματα. Για να σου προσφέρω τη δική μου αλήθεια. Γυμνή κι Ευάλωτη. Λυτρωτική. Να κλάψουμε μαζί για τα χελιδόνια που πεθαίνουν στο ταξίδι. Που δε φτάνουν ποτέ στον προορισμό τους. Μόνο αυτό μπορώ να κάνω για σένα…

Ανώμαλη προσγείωση

Προσγειώθηκα πριν λίγο. Μια από τις πιο δύσκολες προσγειώσεις που έχω κάνει μετά από 72.457 ώρες πτήσης. Τι στο διάολο γίνεται σ’ αυτό τον κόσμο δε μπορώ να καταλάβω. Είναι αυτή η πραγματικότητα;

Κάθε φορά που προσγειώνομαι αμφιβάλλω για τον εαυτό μου, διπλοτσεκάρω αν έχω τοποθετήσει τις σωστές συντεταγμένες στον αυτόματο πιλότο.

Το πλέον παράδοξο σε αυτόν τον κόσμο είναι η χρήση της ομιλίας. Αυτοί που κανονικά θα έπρεπε να σιωπούν, μιλούν ακατάπαυστα. Μπουρδολογούν, παπαρολογούν, αερολογούν, αποστηθίζουν και επαναλαμβάνονται με εκπληκτικά βαρετό τρόπο.

Είναι και αυτοί που σιωπούν. Αυτοί χωρίζονται σε δυο υποκατηγορίες. Σε αυτούς που γνωρίζουν και σε αυτούς που νομίζουν…

Αυτό που με εντυπωσιάζει επίσης, κάθε φορά που προσγειώνομαι, είναι το ντύσιμο και το βλέμμα των ανθρώπων. Το βλέμμα κενό, απλανές, χωρίς ζωηράδα, χωρίς ενδιαφέρον. Στο ντύσιμο τα πράγματα είναι διαφορετικά. Λείπει η αρμονία, περισσεύει η προκλητικότητα, μπερδεύουν τη σεξουαλικότητα με τη χυδαιότητα, τη μόδα με την κακογουστιά…

Φεύγω πάλι σε λίγο για τον δικό μου κόσμο….

Τίποτα

Τίποτα. Μια γαλλίδα φίλη μου διασκέδαζε αφάνταστα συλλαβίζοντας αυτή τη λέξη.  Της φαινόταν παιχνιδιάρικη, αστεία, παιδική. Μια λέξη που δηλώνει απουσία νοήματος και περιεχομένου, κενότητα.

Αλλά πλέον έχουν χάσει και οι λέξεις το νόημα τους, τη βαρύτητά τους, την ουσία τους. Δεν υπάρχει ουσία πουθενά. Μόνο ένα πελώριο «εγώ» υπάρχει για να καλύπτει την κενότητα. Τίποτα, λέω εγώ, δεν υπάρχει. Ένα απέραντο κενό, έτοιμο να χωρέσει τα πάντα. Ευμετάβλητο και εύπλαστο, γεμάτο σκουπίδια και άχρηστα πράγματα. Όμως μέσα στο σωρό μπορεί να βρει κανείς και χρυσάφι. Θέλει πολύ ψάξιμο και γνώση γιατί το χρυσάφι αυτό δεν λάμπει. Εκ πρώτης όψεως φαίνεται σαν σκουριά. Θέλει τέχνη, αγάπη και μεράκι για να το κάνεις να λάμψει.

Τίποτα…