Ενοχικό σύνδρομο

Βαθιά μέσα μας γνωρίζαμε, όλοι. Δεν υπάρχει Έλληνας που να μην υποψιαζόταν ή να μην έβλεπε τι γινόταν γύρω του. Τις αρπαχτές, τα λαδώματα, το βόλεμα, τα ρουσφέτια…

Όλοι, λίγο – πολύ, είχαμε εμπειρίες άμεσες ή έμμεσες από τέτοιου είδους συναλλαγές, με το πολιτικό μας σύστημα και το σύστημα εξουσίας, γενικότερα.

Και όχι μόνο. Ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα «γεννά» και διεφθαρμένους πολίτες. Και στις μεταξύ μας συναλλαγές υπήρχε καχυποψία και φθόνος, επειδή ακριβώς ως πρότυπο της εποχής μας διαμορφώθηκε το λαμόγιο και ως «μάγκας» ο έχων, άσχετα πως τα απόκτησε…

Και εκεί που την κουτσοβγάζαμε, άλλοι με κόπο και άλλοι με τρόπο, μας ήρθε το κωλοδάχτυλο και έτσουξε… Ο δημόσιος υπάλληλος κατάλαβε τι θα πει επαγγελματική ανασφάλεια, ο επαγγελματίας τι θα πει αναδουλειά, ο εργαζόμενος τι θα πει ανεργία, κ.ο.κ. Και το χειρότερο! Πολλοί συνάνθρωποί μας ζουν ήδη στα όρια της ανέχειας και της εξαθλίωσης! Ένας ολόκληρος λαός σε πλήρη σύγχυση και αβεβαιότητα.

Και όμως ξέραμε! Και δεν κάναμε τίποτα, απλώς «βολευτήκαμε» ο καθένας στα δικά του «μέτρα» και «σταθμά». Γι’ αυτό και «πάσχουμε» όλοι από ενοχικό σύνδρομο, με συμπτώματα κατάθλιψης. Διαφορετικά, θα είχαμε βγει όλοι στους δρόμους…