Το "κάτι"

- Έρχονται πάντα κάποιες στιγμές που αναμετριέσαι με τον εαυτό σου. Με τους δαίμονες σου, με τις φοβίες σου, με τις αδυναμίες σου. Η ζωή είναι γεμάτη από τέτοιες μικρές και μεγάλες στιγμές. Είναι οι στιγμές που σε καθορίζουν σαν χαρακτήρα, σαν άνθρωπο. Συνειδητοποιείς ότι είσαι μόνος και ταυτόχρονα μέρος ενός χαοτικού συνόλου που λειτουργεί χωρίς έλεγχο, πέρα από τις δικές σου δυνάμεις. Δεν υπάρχει κάτι χειροπιαστό, παρά μονάχα το τέλος: ο θάνατος.

Τι είναι δίκαιο και τι άδικο, τι είναι καλό και τι κακό, τι είναι ηθικό και τι ανήθικο, όταν το τέλος είναι για όλους το ίδιο; Ο δυνατός επιβιώνει, ο αδύναμος χάνεται. Αυτός είναι ο μόνος κανόνας. Τι θέλεις να είσαι πραγματικά, αγαπητέ μου; Τι ψάχνεις στη ζωή σου;

Ο δαίμονας μου καθόταν αναπαυτικά στην πολυθρόνα, φυσώντας επιδεικτικά τον καπνό από ένα montecristo, με βλέμμα γεμάτο αυτοπεποίθηση, με άνεση και στυλ κοσμοπολίτη. Ήταν μια απ’ αυτές τις επισκέψεις, που τις χαρακτηρίζει η αβρότητα και η οικειότητα δυο παλιών φίλων.

Δεν ήμουν στα καλύτερά μου και το ήξερα. Αδύναμος και μόνος, έρμαιο των παθών μου και ονείρων που είχαν γίνει εφιάλτες. Είχα κάνει απανωτά λάθη, αδικαιολόγητες πράξεις και γενικότερα δεν ήμουν και πολύ υπερήφανος για τη συμπεριφορά μου το τελευταίο διάστημα.

Και ξαφνικά με αυτή τη σκέψη, ένιωσα να με κυριεύει μια αναπάντεχη ηδονή. Ήξερα ποιος είμαι! Δεν είχα χαθεί. Και αυτός το ήξερε, αν και το προσφιλές του παιχνίδι ήταν να με κάνει να χάνομαι.

- Είναι αυτές οι στιγμές που αισθάνεσαι να αιωρείσαι μόνος στο κενό και ψάχνεις κάτι να πιαστείς, του απάντησα και με ένα νεύμα μου έδειξε πως συμφωνούσε.

- Αυτό το «κάτι» λοιπόν είναι η διαφορά μας, συνέχισα. Αν πάρουμε τη ζωή σαν ένα δρόμο με πολλά σταυροδρόμια, αυτό που μας καθορίζει είναι οι επιλογές μας. Στο ίδιο τέλος θα φτάσουμε όλοι, αλλά από διαφορετικό μονοπάτι.

Και φυσικά συμφωνώ μαζί σου, ως προς τo χαοτικό του κόσμου, αλλά δεν είναι δύναμη να αναγνωρίζεις τα λάθη σου, να συγχωρείς και να ζητάς συγχώρεση, να έχεις μια ανιδιοτελή στάση απέναντι στα πράγματα και να πορεύεσαι πάντα

με γνώμονα την αγάπη;
Από αυτό το «κάτι» πιάνεσαι όταν όλα γύρω σου καταρρέουν…

Όσο απόλυτος είναι ο θάνατος άλλο τόσο απόλυτη είναι κι η αγάπη. Αυτό ψάχνω αγαπητέ μου και όχι χωρίς κόστος. Ίσως να μην το βρώ ποτέ, ίσως πάλι να κρύβεται στην επόμενη γωνία. Ήταν η σειρά μου να του φυσήξω τον καπνό στα μούτρα.

Έκανε μια γκριμάτσα αποδοκιμασίας στο άκουσμα της λέξης "αγάπη". Ήξερα ότι είναι αλλεργικός και της έδωσα έμφαση.

- Χμ! Πάντα ρομαντικός και αφελής… χάνω το χρόνο μου μαζί σου, μου ψιθύρισε κι εξαφανίστηκε στο σύννεφο καπνού…