Ήσουν κι εσύ που κάπως κρατούσες τα χαλινάρια του μυαλού
μου. Σημείο αναφοράς. Ναι αυτό ήσουν. Κι ήμουν έτοιμος να υποφέρω τα πάνδεινα
για να παραμείνεις έτσι. Σκέψεις, εικόνες, ήχοι, αισθήματα αναφερόταν σε σένα.
Σε είχα χρήσει ιππότη των καταραμένων και ποιητή των πάντων. Όμως, εγώ ο
ταπεινός σου δούλος, ένα πρωί ύψωσα το ανάστημά μου εκεί που δεν έφτανε η σκιά
σου. Και τότε είδα την αλήθεια. Με οδηγούσες σε λάθος δρόμο, από απειρία
μάλλον. Δε μπορώ να φανταστώ ότι το έκανες εσκεμμένα.
Στο δρόμο που ήταν στρωμένος με ρόδα φύτρωσαν κάκτοι. Πάντα
μου άρεσαν οι κάκτοι. Κι η Αριζόνα είναι το αγαπημένο μου μέρος. Δεν ξέρω γιατί
δε στο ‘πα ποτέ. Πολλά δε σου ‘χω πει...
