Πάλι η ίδια έκφραση του ανικανοποίητου στο πρόσωπό σου. Η
χαμένη σου αθωότητα. Αυτό που δεν τολμάς να πεις σε κανέναν, ούτε καν στον ίδιο
σου τον εαυτό. Αυτόν που εκδικείσαι κάθε μέρα. Αυτόν που φορτώνεις με τύψεις κι
ενοχές. Που αμφισβητείς, μειώνεις, και ισοπεδώνεις.
Που θέλεις να ξεφύγεις αλλά δε μπορείς.
Μισείς την ασχήμια, τη σιχαίνεσαι. Σιχαίνεσαι κάθε τι το ποταπό κάθε τι ανούσιο, κάθε τι που προσβάλει την αισθητική σου. Σε ενθουσιάζει η περιπέτεια, η πρωτοτυπία, η αυθεντικότητα. Γίνεσαι ψυχρή και σκληρή με τους άλλους όταν αισθάνεσαι
να καταρρέει ο πύργος που σε προστατεύει.
Έχεις μάθει να κρύβεις επιμελώς τη θλίψη σου πίσω από ένα
ειρωνικό μειδίαμα. Πίσω από όνειρα και φαντασιώσεις. Μόνο αυτά σε ικανοποιούν. Kαι η ελπίδα του
απροσδόκητου.
Κι εγώ σου ρίχνω κλεφτές ματιές προσπαθώντας να καταλάβω τι
σκέφτεσαι, πως νιώθεις. Προσπαθώ να διακρίνω τη δική σου αλήθεια πίσω απ’ τα
ψέματα. Για να σου προσφέρω τη δική μου αλήθεια. Γυμνή κι Ευάλωτη. Λυτρωτική.
Να κλάψουμε μαζί για τα χελιδόνια που πεθαίνουν στο ταξίδι. Που δε φτάνουν ποτέ
στον προορισμό τους. Μόνο αυτό μπορώ να κάνω για σένα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου