Προσγειώθηκα πριν λίγο. Μια από τις πιο δύσκολες
προσγειώσεις που έχω κάνει μετά από 72.457 ώρες πτήσης. Τι στο διάολο γίνεται
σ’ αυτό τον κόσμο δε μπορώ να καταλάβω. Είναι αυτή η πραγματικότητα;
Κάθε φορά που προσγειώνομαι αμφιβάλλω για τον εαυτό μου, διπλοτσεκάρω
αν έχω τοποθετήσει τις σωστές συντεταγμένες στον αυτόματο πιλότο.
Το πλέον παράδοξο σε αυτόν τον κόσμο είναι η χρήση της
ομιλίας. Αυτοί που κανονικά θα έπρεπε να σιωπούν, μιλούν ακατάπαυστα.
Μπουρδολογούν, παπαρολογούν, αερολογούν, αποστηθίζουν και επαναλαμβάνονται με
εκπληκτικά βαρετό τρόπο.
Είναι και αυτοί που σιωπούν. Αυτοί χωρίζονται σε δυο
υποκατηγορίες. Σε αυτούς που γνωρίζουν και σε αυτούς που νομίζουν…
Αυτό που με εντυπωσιάζει επίσης, κάθε φορά που
προσγειώνομαι, είναι το ντύσιμο και το βλέμμα των ανθρώπων. Το βλέμμα κενό,
απλανές, χωρίς ζωηράδα, χωρίς ενδιαφέρον. Στο ντύσιμο τα πράγματα είναι
διαφορετικά. Λείπει η αρμονία, περισσεύει η προκλητικότητα, μπερδεύουν τη
σεξουαλικότητα με τη χυδαιότητα, τη μόδα με την κακογουστιά…
Φεύγω πάλι σε λίγο για τον δικό μου κόσμο….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου