Του Ασώτου

Εκεί που έστριβα ένα τσιγάρο απορροφημένος στο απόλυτο κενό της ανυπαρξίας μου, μια λέξη ήρθε να μου διαταράξει την ησυχία. Ενοχλητική σα μύγα τον Αύγουστο. Έκανα μια γκριμάτσα αποτροπιασμού και μια κίνηση με το χέρι για να τη διώξω. Η απόφασή μου είναι οριστική και αμετάκλητη. Δεν έχω πλέον καμία εμπιστοσύνη στις λέξεις. Έχουν χάσει το νόημά τους, έχει αλλοιωθεί ο χαρακτήρας τους, εκστομίζονται και γράφονται για να εξυπηρετήσουν έναν σκοπό ή μια σκέψη. Οι σκοποί και οι σκέψεις έχουν μια ιδιοτέλεια. Είναι μια λειτουργία που ελέγχεται από τον εγκέφαλο. Δεν έχω καμιά εμπιστοσύνη ούτε στα ανθρώπινα μυαλά. Λίγοι με συγκινούν πλέον. Όσο πάει γίνονται και λιγότεροι. Έχω ακούσει κι έχω δει πολλά. Μεγαλοστομίες χωρίς κανένα βάθος. Φράσεις σοφών και σπουδαίων που γίνονται κλισέ στα χείλη του καθένα για λόγους επίδειξης. Μπούχτισα πια. Αποφάσισα να αποδέχομαι τις λέξεις μόνο στην ποίηση, επειδή κατά κύριο λόγο εκφράζουν συναισθήματα. Οπουδήποτε αλλού θεωρώ περιττή την χρήση τους.

Εγώ που ήμουν δογματικός με την κυριολεξία έφτασα στο σημείο να σιχαθώ τις λέξεις. Ήμουν ικανός να ψάχνω την κατάλληλη λέξη για μέρες. Για να ταιριάξει δίπλα σε άλλες, να έχει μια αισθητική και μια μελωδία το σύνολο. Τώρα τις έβλεπα σαν μύγες, σαν ανεπιθύμητους εισβολείς.

Είχα αποφασίσει για την καθημερινή μου επικοινωνία να χρησιμοποιώ τα απολύτως απαραίτητα. Ένα ψωμί, ένα καφέ, πόσο κάνει.

Ο Πέπε με κοίταξε με απορία. Τεντώθηκε και έβγαλε ένα γρύλισμα. Χαμογέλασα. Ήταν η ώρα για την πρωινή του βόλτα. Σήμερα γιορτάζουμε και οι δύο. Είναι του Ασώτου….