Εφιάλτης!

Ξύπνησα τρομαγμένος και καταϊδρωμένος. Ήταν η 13^η νύχτα στη σειρά που έβλεπα τον ίδιο καταραμένο εφιάλτη.

Ήταν βράδυ και γύριζα σπίτι μετά από μερικές μπύρες. Έκανε κρύο και επιτάχυνα το βήμα μου για να ζεσταθώ. Ξαφνικά μια ογκώδης σκιά ξεπροβάλλει από το σκοτάδι και με προτεταμένο ένα σουγιά μου λέει σε σπαστά αγγλικά και κοφτή φωνή:

- Your money or your life!

Κοκαλώνω.

- Πλάκα μου κάνεις ρε φίλε, καταφέρω να ψελλίσω προσπαθώντας να το παίξω άνετος.

- Δεν κάνω καθόλου πλάκα, μου απαντάει και μου βάζει το μαχαίρι στο λαιμό.

Τι να κάνω, είχα 15 ευρώ στην τσέπη, τα βγάζω και του τα δίνω.

- Και τα ψιλά μου λέει. Βγάζω και τα ψιλά και όπως απλώνει τα χέρια του να τα πάρει, κατάφερα να διακρίνω τα χαρακτηριστικά του, στο μισοσκόταδο. Τα πήρε και χάθηκε στο σκοτάδι. 

Θα έπαιρνα όρκο ότι ήταν αυτός ο χοντρός υπουργός Οικονομικών…

Είναι δυνατόν, αναρωτιέμαι και αφού συνήλθα από το αρχικό σοκ συνέχισα το δρόμο μου.

Δεν είχα προλάβει να κάνω λίγα μέτρα όταν άκουσα μια απόκοσμη φωνή που με έκανε να ανατριχιάσω: Μαζί τα φάγαμεεεεεε!!!

Δεν γύρισα ούτε να κοιτάξω και το έβαλα στα πόδια..

- Πού πας ρε αλήτη, μου φωνάζει ένας ασπρομάλλης, που πετάχτηκε μπροστά μου, φτυστός ο Πρετεντέρης.

Ξυπνάω πάντα στο ίδιο σημείο ιδρωμένος, με ταχυπαλμίες.

Ήταν σίγουρο ότι δε μπορούσα να αντιμετωπίσω αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση μόνος μου. Οι κολλητοί μου με δούλευαν «ψιλό γαζί» κι εγώ δυο εβδομάδες άυπνος δε μπορούσα πλέον να λειτουργήσω λογικά.

Σκέφτηκα να ακολουθήσω φαρμακευτική αγωγή, αλλά με συγκράτησε η φίλη μου.

–        Μανώλη με τα χάπια ίσως να είσαι καλύτερα, αλλά θα έχεις άλλες παρενέργειες, μου είπε κοιτάζοντας με πονηρά… Και μου ‘κοψε τη φόρα.

–        Γιατί δεν πας να δεις ένα ψυχολόγο;

Αυτό είναι, σκέφτηκα. Την ίδια μέρα, το απόγευμα ήμουν στο γραφείο μιας ψυχολόγου που μου συνέστησαν. Της εξήγησα τι μου συμβαίνει και πρέπει να παραδεχθώ ότι με άκουσε με μεγάλη προσοχή και τη δέουσα σοβαρότητα.

Επιτέλους, σκέφτηκα, ένας άνθρωπος που μπορώ να πω το πρόβλημά μου, χωρίς να γελάσει!

- Η περίπτωσή σου είναι σοβαρή και πρέπει να την αντιμετωπίσεις άμεσα, μου είπε. Εγώ έμεινα στη λέξη «σοβαρή» και ένα ακαθόριστο τρέμουλο με κυρίευσε.

- Έκανες πολύ καλά που ήρθες τώρα, διαφορετικά δεν μπορώ να προβλέψω ποια θα είναι η εξέλιξη της διαταραχής σου.

- Και τι διαταραχή είναι αυτή γιατρέ; Ρώτησα, όσο πιο ψύχραιμα μπορούσα.

- Δεν είμαι σίγουρη ακόμα. Είναι πολύ νωρίς, θα χρειαστούν κι άλλες συνεδρίες, μου απαντάει.

- Τι σας οφείλω γιατρέ, τη ρωτάω, καθώς είδα ότι είχαν περάσει τα 45 λεπτά της συνεδρίας.

- 60 ευρώ, μου απαντάει.

Της τα δίνω και μου λέει ευγενικά: Θα σε δεχθώ την άλλη Παρασκευή στις 6 παρά τέταρτο.

- Πολύ καλά, της λέω. Μήπως μπορείτε να μου δώσετε απόδειξη;

- Ξέρετε αυτή τη στιγμή λείπει η γραμματέας μου. Θα το κανονίσουμε την άλλη φορά, μου απαντάει και χαμογελάει πονηρά

Σηκώνομαι και φεύγω, καληνυχτώντας. Μέσα μου έβριζα θεούς και δαίμονες.

Την καργιόλα! Μου πήρε 60 ευρώ και μάλιστα χωρίς απόδειξη, για να μου πει ότι κάτι δεν πάει καλά! Μα καλά για μαλάκα με περνάει! Αυτή είναι χειρότερη κι απ’ τον τύπο στον εφιάλτη μου, σκέφτηκα. Αυτός μου πήρε μόνο 15 ευρώ και κάτι ψιλά!

Ήταν φανερό ότι δεν τα είχα χάσει ακόμα. Θα βρω την άκρη μόνος μου. Να πάει να γαμηθεί κι η ψυχολόγος, σκέφτηκα.

Τελικά κατάλαβα μόνος μου τι φταίει και έβαλα σε εφαρμογή το σχέδιο Β για τη θεραπεία μου. Ζω χωρίς τηλεόραση, πάω βόλτες στο βουνό και αρχίζω να ξεχωρίζω τα βότανα και τα άγρια χόρτα.

Όποτε ακούω κουβέντα για πολιτική, τρόικα και κρίση, τη κάνω με ελαφρά πηδηματάκια…

Μαλάκες, σκέφτομαι, διαταραγμένοι, δεν ξέρετε που πάτε να μπλέξετε.

Έκτοτε οι εφιάλτες έχουν εξαφανιστεί και τα βράδια κοιμάμαι σαν πουλάκι…