Κυριακή απόγευμα. Νιώθω τη σκιά μου αδύναμη. Πάει τοίχο –
τοίχο σχεδόν παραπατάει. Που και που ακουμπάει σε κανένα πρεβάζι παραθύρου για
να ξεκουραστεί Ήταν η πρώτη φορά που την έβλεπα έτσι. Ποτέ πριν δεν βαρυγκώμησε
ποτέ δεν παραπονέθηκε. Ήταν πάντα εκεί. Ποτέ δε ρωτούσε τον προορισμό, πάντα
έτοιμη να φύγει μαζί μου, στα όνειρά μου έμπιστη κι αχώριστη σύντροφος. Είχε
κουραστεί πια να μ’ ακολουθεί. Κάτι είχα καταλάβει μα ήταν ήδη αργά. Είχε έρθει
το τέλος. Χωρίς καμιά άλλη προειδοποίηση με άφησε μόνο. Έμεινα χωρίς σκιά.
Φοβάμαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου