Σιωπή. Οι λέξεις χάνουν το νόημά τους. Οι εικόνες γίνονται
θολές, ξεθωριασμένες. Δεν ξέρω γιατί είμαι εδώ, μα ούτε και πως ήρθα. Και δε με
νοιάζει. Ποτέ μου δε μ’ ένοιαζαν πολλά πράγματα. Πάντα είχα δυσκολία να
διακρίνω τα όρια μεταξύ της πραγματικότητας και του ονειρικού δικού μου κόσμου.
Νομίζω είχα καταφέρει να μεταφέρομαι από τη μια διάσταση στην άλλη χωρίς
ιδιαίτερο κόπο. Λίγοι το ήξεραν. Ελάχιστοι. Μόνο αυτοί που εμπιστευόμουν και
αγαπούσα κατά καιρούς.
Και τώρα; Έχω μείνει στάσιμος στην άλλη πλευρά. Σε αυτήν που
δε γουστάρω. Που αναγκάζομαι να συμβιβαστώ πολλές φορές. Εκεί που συνυπάρχουν
το ψέμα, η υποκρισία, ο φθόνος και η κακογουστιά.
Εκεί σε γνώρισα, ένα βράδυ. Ήσουν κι εσύ από άλλο κόσμο
μαγικό. Δυο χαμένες ψυχές που αντάμωσαν να βαδίσουν για λίγο μαζί. Χέρι – χέρι.
Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Να σε κοιτάζω μόνο στα μάτια μου φτάνει.
Είναι το σημείο μηδέν; Δεν ξέρω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου